گاهی دلت بهانه هایی می گیرد که خودت انگشت به دهان می مانی...
گاهی دلتنگی هایی داری که فقط باید فریادشان بزنی اما سکوت می کنی...
گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات...
  گاهی دلت نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری انگیزه ای برای فردا نداری و حال هم که...
گاهی فقط دلت میخواهد زانو هایت را تنگ در آغوش بگیری و گوشه ای گوشه ترین گوشه ای...! که می شناسی بنشینی و"فقط" نگاه کنی...
گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می شود...

گاهی دلگیری...شاید از خودت...شاید

نگاه کن
غروب که می شود
خاطرات
نبض مرا می گیرند
تو زنده می شوی و
من می میرم
ای زیباترین حس دنیا!
حالا که دوری
خیال و شب و تنهایی و باران
کدام یک مال من است ؟

تمام غصه هاي دنيا رو ميشه با يک جمله تحمل کرد :

  خدايا ميدانم که ميبيني!!!

تکراری ست این دیالوگ، اما ھنوز ھم معجزہ می کند وقتی از زبان کسی باشد کہ دوستش داری ...!

  عشق من…خنجرت کولاک کرد...

صدا می کنم " تو را "

این "جانی" که می گویی

جانم رامی گیرد

نزن این حرف ها را

دل من جنبه ندارد

  موقعی که نیستی...

  دمار ازروزگارم درمی آورد...!!

وقتی نیستی همه نیستن

نه که نیستن

هستند

ولی مثل تو نیستن

چیزی نیست
که مرا سر شوق بیاورد
جز تو

 که تو هم نیستی!

می روم و نمی رود،

از سر من هوای تو...

هوای مرا داشته باش...

من خودم را...

برای ... تو...

به باد داده ام