دلـت کـه مـی گـیـرد

در لـحـظـه هـایـی کـه ثـانـیـه هـا

مـیـخ مـی کـوبـنـد در سـرت  !

اشـک هـایـی هـسـتـنـد

کـه در عـیـن سـادگـی

یـک دفـعـه

 نـصـف شـبـی عـجـیـب آدم را آرام مـی کـنـنـد  !

و چـه دردی دارد وقـتـی

عـادت مـی کـنـی بـه طـعـم شـورِ ایـن آرامـش

هــــوا را هــــــر چــــقــدر نفـــــس بــکــشــــے

بـــاز هــــــم بـــراـے کــشیـــدنش بـــال بـــال میزنـے

مــثـــل تـــــ♥ــــــــو

کــــﮧ هـــر چــــقدر کـــﮧ بــاشـــے

بــاز بــاید بـــاشـے

مـیـفهــمـے چــــﮧ میگویــــم

بــــ♥ـــودنـــت مهـّــــــــــم اســـت

دلم بدجور تنها و غمگینه

مدتیه رو اتیش میسوزه و میشینه

مردم و خاکسترم در هوا

تنهای تنهام کسی خاکسترمو نمیبینه

دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم خطااااااااااا

سوختم خود را برای او غلط کردم غلط

گاهی دلت بهانه هایی می گیرد که خودت انگشت به دهان می مانی...
گاهی دلتنگی هایی داری که فقط باید فریادشان بزنی اما سکوت می کنی...
گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات...
  گاهی دلت نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری انگیزه ای برای فردا نداری و حال هم که...
گاهی فقط دلت میخواهد زانو هایت را تنگ در آغوش بگیری و گوشه ای گوشه ترین گوشه ای...! که می شناسی بنشینی و"فقط" نگاه کنی...
گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می شود...

گاهی دلگیری...شاید از خودت...شاید

هوس سفر نداری؟

ز غبار این بیابان

 سخت است ...

اتفاقی را  انتظار بکشی ،

که خودت هم بدانی در راه نیست

نگاه کن
غروب که می شود
خاطرات
نبض مرا می گیرند
تو زنده می شوی و
من می میرم
ای زیباترین حس دنیا!
حالا که دوری
خیال و شب و تنهایی و باران
کدام یک مال من است ؟

ﺑﻌﻀﮯ ﻫﺎ ﺭُﻭ ﺑﺎﯾَﺪ ﺍَﺯ ﺗﻮ ﺭُﻭﯾﺎﺕْ ﺑــِڪِﺸﮯ ﺑﯿﺮﻭﻥْ

ﻣُﺤڪَﻢْ ﺑَﻐَﻠِﺶْ ڪُﻨﮯ،

ﺑَﻌﺪ ﺁﺭﻭﻡ ﺩَﺭِ ﮔﻮﺷِﺶ ﺑــِﮕﮯ :

   ﺁﺧِــﮧ ﺗُﻮ ﭼــِﺮﺍ ﻭﺍﻗِﻌﮯ ﻧﯿﺴﺘﮯ ﻻﻣَّﺼَﺒـْ..

تمام غصه هاي دنيا رو ميشه با يک جمله تحمل کرد :

  خدايا ميدانم که ميبيني!!!